هر چه تاروپود تنهایی‌ام را

با بی‌میلی به هم می‌بافم

گره‌هایش محکم‌تر می‌شود

وگل‌های زمختی نقشِ نهایی را کامل می‌نمایند

و سیاهی‌ای در قاب قالی خودنمایی می‌کند

و چه کسی خواهد توانست

در تاروپود‌های تنهایی‌ام نفوذ کند

وقتی تو در این حوالی نیستی

و سفری دوردست آغاز کرده‌ای

و در جایی کسی تو را خواهد یافت

تا تارهای خوشبختی‌اش را

به آمدنت گره بزند

و چه غم‌انگیز است

جهانی که خالی از  تو باشد

و تنهایی‌ای که در من

مثلِ دانه‌ی گندمی جوانه زده

و چه تهی شده شعرم

از کلام شیرین عشق